لارودرمانی از کجا شروع شد؟
برای قرن ها، اثرات مفید لارودرمانی و لاروها در زخم های آلوده به کرم توسط جراحان نظامی مشاهده می شد و پزشکان مشاهده می کردند که سربازان زخمی که در میدان جنگ رها شده بودند، وضعیت بهتری داشتند و وقتی این زخم ها به کرم آلوده می شدند، زخم های آنها سریعتر التیام می یافتند.
ویلیام بائر، جراح ارتوپد، اولین کسی بود که بطور سیستماتیک استفاده از لارو را در درمان زخمهای غیر قابل ترمیم اعمال می کرد، او در آن زمان استاد دانشگاه جان هاپکینز و بیمارستان کودکان در بالتیمور، مریلند بود. بائر نتایج اولیه خود را در سال 1929 ارائه داد. بائر با استفاده از لارو تراپی به معالجه بیش از 100 کودک مبتلا به استئومیلیت و زخم های مشکل دار بافت نرم پرداخت و نتایج کارش پس از مرگ او در سال 1931 منتشر شد.
