انواع پانسمان زخم
به طور سنتی از گاز برای پانسمان زخم استفاده میشد؛ ولی امروزه از پانسمانهایی استفاده میشود که باعث ایجاد و حفظ محیط مرطوب در محیط زخم میشوند.
این پانسمانها با ایجاد شرایط بهینه در محیط زخم بهبود زخم را فراهم میکنند. رطوبت بهینه ایجاد شده توسط این پانسمانها میزان اپیتلیالیزاسیون را افزایش میدهد.
گاز این خواص را به ندارد و ممکن است به دلیل خشک شدن زخم در ایجاد التیام اختلال ایجاد کند و هنگام برداشتن باعث آسیب به بافت شود.
خصوصیات پانسمان ایده آل:
- قادر به حفظ رطوبت بهینه در محل زخم و جذب ترشح اضافی است.
- فاقد ذرات و آلاینده های سمی است.
- غیر سمی است و ایجاد آلرژی نمیکند.
- قادر به محافظت از زخم در برابر صدمات بیشتر است.
- بدون صدمه به زخم قابل تعویض است.
- غیر قابل نفوذ در برابر باکتری ها
- عایق حرارتی
- امکان تبادل گازی را فراهم می کند.
- راحت و سازگار است.
- کمتر به تعویض پانسمان نیاز است.
- مقرون به صرفه است.
پانسمان برای زخم های مزمن
در یک زخم عمیق، قبل از شروع مجدد اپیتلیالیزاسیون، باید درم، دوباره ساخته شود. این زخمها از قاعده و همچنین از لبه ها بهبود مییابند. بنابراین ایجاد برخی از ترشحات فیبرین در بستر زخم علامت مثبت است.
ایجاد محیط بهینه مرطوب در محیط زخم:
- به ماکروفاژها و فیبروبلاستها اجازه می هد تا وارد زخم شوند.
- دبریدمان اتولیتک به واسطه آنزیمهای ترشح شده از لکوسیت ها انجام میشود.
- به دلیل pH پایین و هیپوکسی، تکثیر سلول را افزایش میدهد.
- فاکتورهای رشد و سیتوکین موجود در مایع زخم را افزایش میدهد.
پانسمان ها را می توان به پنج دسته تقسیم کرد:
- هیدروژل
- هیدروکلوئید
- فوم
- فیلم
- آلژینات
هیدروژلها:
هیدروژل ها عمدتاً از آب تشکیل شده اند که در یک ساختار پلیمری (کربوکسی متیل سلولز سدیم یا نشاسته) قرار داده شده اند. از آنها برای آبرسانی به بافت نکروزه ی (بافت مردگی) خشک شده استفاده میشود.
شیتهای هیدروژل برای زخم های اگزوداتیو نیز مفید هستند؛ زیرا ظرفیت جذب بالایی دارند و غیر چسبنده هستند. آنها زخم را خنک میکنند و میتوانند بخوبی دردها را تسکین دهند. همچنین برای زخمهای با ضخامت جزئی و محل های دهنده پیوند پوست مفید هستند.
هیدروژل باید توسط یک پانسمان ثانویه مناسب پوشیده شوند.
هیدروکلوییدها:
پانسمانهای هیدروکلوئیدی مخلوطی از یک پایه آب دوست و چسب است که اغلب دارای پوشش بیرونی پلی اورتان است. آنها مستقیماً به زخم میچسبند و معمولاً برای ثابت نگه داشتن آنها نیازی به پانسمان ثانویه ندارند.
علاوه بر این، آنها ترشحات زخم کم تا متوسط را جذب میکنند، بنابراین می توان آنها را برای مدت سه تا هفت روز بر روی زخمهای با ترشح کم قرار داد.
پانسمانهای فوم:
پانسمانهای فوم در برابر اکسیژن و بخار آب نفوذ پذیر هستند.
آنها معمولاً دارای یک لایه آبگریز هستند که فضای بسته را فراهم میکند و برخی از آنها دارای چسب هستند که باعث سهولت در استفاده میشود.
آنها میتوانند فقط مقادیر محدودی از ترشحات زخم را جذب کنند؛ بنابراین ممکن است لازم باشد هر دو تا سه روز یا حتی بیشتر زمانی که ترشح زیاد است، تعویض شوند.
پانسمانهای فوم به طور ایده آل برای زخمهای با ترشح متوسط مناسب هستند. به عنوان مثال پس از عمل جراحی سطحی و زخمهای مزمن.
از طرفی پانسمانهای فوم با ایجاد یک لایه ضربه گیر میتوانند فشار را در ناحیه برجستگی های استخوانی کاهش دهند و به همین دلیل بعنوان پانسمان محافظ مورد استفاده قرار میگیرند.
پانسمانهای فیلم:
پانسمانهای فیلم نازک و شفاف جذب زیادی ندارند، بنابراین برای زخم های دارای ترشحات قابل توجه مفید نیستند.
میتوان از آنها برای حفظ سایر پانسمانها و نیز بعنوان لایه چسبناک در پانسمانهای حاد استفاده کرد. آنها اغلب برای پوشاندن محلهای تزریق IV ، ساییدگیهای سطحی و به عنوان پانسمانهای موقتی استفاده میشوند.
آلژیناتها :
آلژینات ها بسیار جاذب هستند و وقتی زخم ترشحات فراوان دارد از آنها استفاده میشود. آنها یونهای کلسیم آزاد میکنند، که به هموستاز کمک میکنند. بنابراین در بیمارانی که زخم آنها خونریزی دارد، برای زخم جراحی آنها مفید خواهد بود.
در زخمهای مزمن، اگزودا با ژل آلژینات ترکیب شده و یک ژل سبز یا مایل به زرد ایجاد میکند.
آلژیناتها غیر چسبنده هستند مگر اینکه زخم خشک شود. میتوان آنها را خیس کرد تا زخم از بین نرود.
عسل چه کاربردی در درمان دارد؟
عسل به عنوان یک درمان سنتی برای سوختگی و زخم استفاده شده است و اخیراً چندین مطالعه نشان داده است که این ماده دارای فعالیت ضد باکتری است.
عسل میتواند عفونت را از زخمهای پوستی پاک کند و بهبود بخشد. عسل دارای فعالیت ضد باکتریایی است.
مکانیسم های عسل عبارتند از:
خواص فیزیکوشیمیایی. به عنوان مثال، اثرات اسمزی و pH
فعالیت ضد التهابی پاسخهای ایمنی را تحریک میکند.
غلظت پراکسید هیدروژن.
انتخاب پانسمان:
مناسبترین پانسمان بستگی به نوع زخم دارد:
- زخمهای نکروزه دارای بافت سیاه خشک هستند؛ که از اپیدرم مرده تشکیل شده است.
- زخمهای اسلافی حاوی اسلاف چسبناک زرد رنگ است.
- زخمهای گرانول حاوی بافت سالم قرمز رنگ است.
- زخمهای اپیتلیالیزه حاشیه صورتی زخم یا جزایر صورتی جدا شده روی سطح زخم هستند.
- زخمهای آلوده
- محل و اندازه زخم نیز اهمیت بسیاری دارد.
استفاده و تعویض برخی از پانسمانها نسبت به بقیه راحتتر است.
پانسمانهای مدرن نسبتاً ضدحساسیت و غیرچسبنده هستند اما ممکن است حساسیت نسبت به ید، آنتی بیوتیک ها، لاستیک، مواد چسبنده و مواد نگهدارنده وجود داشته باشد.
اگر پوست با کرم های نرم کننده یا موضعی استروئید درمان شود، نمیتوان نوار چسب زد. هزینه و در دسترس بودن نیز باید در نظر گرفته شود.
زخمهای نکروز:
هدف این است که پوسته خشک را آبرسانی کنید تا جدا شود. گزینه های مناسب پانسمانی عبارتند از:
- هیدروژلها
- هیدروکلوئیدها
- فیلمها
زخمهای اسلافی:
این بفت که دارای ماتریس غیرطبیعی فیبرین، ترشح، سلولهای التهابی و باکتریها هستند باید دبرید شوند.
این کار میتواند با دبریدمان جراحی، اتولیتک و یا روشهای دیگر انجام شود. گزینه ها عبارتند از:
پانسمان هیدروژل
پانسمان هیدروکلوئید
پانسمان آلژینات
پانسمان هیدروفایبر
آنزیمها
بافت گرانوله:
دارای ماتریکس عروقی ،کلاژن و پروتئوگلیکان ها است.
بافت اپیتلیالیزه:
بافت صورتی رنگ که در واقع پوست تازه تشکیل شده است.
پاسخ دهید
میخواهید به بحث بپیوندید؟مشارکت رایگان.