درمان زخم دیابتی

علائم زخم دیابتی

برخی از افراد مبتلا به دیابت دچار بی حسی در پاها یا گردش خون ضعیف میشوند. این امر میتواند موجب ایجاد تاول، زخم دیابتی و بریدگی شود. زخم های تشخیص داده نشده و درمان نشده می توانند به سرعت عفونی شوند و منجر به عوارض و گاهی قطع عضو شوند. راهکارهای زیادی برای محافظت از پای دیابتی در برابر زخم و عفونت وجود دارد.

پای دیابتی چیست؟

افراد مبتلا به دیابت اغلب با پاهای خود مشکل دارند. پای دیابتی به راحتی دچار زخم، تغییر شکل و عفونت می شود.

در صورت عدم درمان سریع، زخم پای دیابتی یا تاول می تواند عفونی شود. گاهی اوقات یک جراح باید انگشت، پا یا قسمتی از ساق پا را قطع کند تا از گسترش عفونت جلوگیری شود.

چه کسانی ممکن است دچار پای دیابتی می شوند؟

مشکلات پا اغلب در افراد مبتلا به دیابت رخ می دهد، به ویژه در افرادی که دارای موارد زیر هستند:

• آسیب عصبی یا جریان خون ضعیف در پا.
• مشکل در مدیریت سطح قند خون در دوره های طولانی، از جمله دوره های مکرر هایپرگلیسمی (قند خون بیش از حد بالا).
• مشکلات وزن.
• مدت طولانی دیابت داشت.
• فشار خون بالا یا کلسترول بالا.

پای دیابتی چقدر شایع است؟

احتمال اینکه فرد مبتلا به دیابت در برخی از مواقع در زندگی خود دچار پای دیابتی شود حدود 15 درصد است.

علت ایجاد پای دیابتی چیست؟

قند خون بالا در دراز مدت میتواند نوعی آسیب عصبی به نام نوروپاتی دیابتی ایجاد کند. نوروپاتی دیابتی می تواند در سراسر بدن رخ دهد، اما اغلب در پاها رخ میدهد.

این وضعیت ممکن است باعث شود درک حسی در پاهای کاهش یابد. اگر پا بی حس باشد، ممکن است بیمار متوجه تاول، بریدگی یا زخم نشود. به عنوان مثال، ممکن است حتی سنگریزه ای را در جوراب خود احساس نکند که منجر به صدمه به پای او شود. زخم هایی که به آنها توجه و درمان نشود ممکن است عفونی شوند.

دیابت همچنین میتواند بر جریان خون در اندامهای تحتانی و پاها تأثیر بگذارد. افراد مبتلا به دیابت بیشتر در معرض بیماری عروق محیطی (PAD) هستند. این وضعیت باعث تنگ شدن یا مسدود شدن عروق می شود. کاهش جریان خون (گردش خون ضعیف) می تواند بهبود زخم پای دیابتی یا عفونت را دشوار کند.

علائم نوروپاتی دیابتی چیست؟

علائم نوروپاتی دیابتی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تیره شدن پوست در ناحیه آسیب دیده.
• کاهش توانایی در احساس گرما یا سرما.
• ریزش مو در ناحیه.
• بی حسی
• درد
• مور مور شدن

اگر نوروپاتی دیابتی منجر به زخم پای دیابتی شود، علائمی که باید مراقب آنها باشید عبارتند از:

• هرگونه تغییر در پوست یا ناخن های پا، از جمله بریدگی، تاول، پینه یا زخم.
• ترشح مایع یا چرک.
• بوی بد.
• درد
• قرمزی.
• تغییر رنگ پوست.
• تورم.

پای دیابتی چگونه تشخیص داده میشود؟

• برای تشخیص پای دیابتی، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی موارد زیر را انجام می دهد:
• در مورد علائم و میزان کنترل قند خون سوال می کند
• انگشتان پا و پاهای بیمار را بررسی می کند.
• انگشتان پا و پاها را با ابزارهای مختلف لمس میکند تا بررسی کند آیا بی حسی دارد یا خیر.

در صورت وجود زخم یا تاول دیابتی، پزشک احتمالاً موارد زیر را انجام می دهد:

• آن را از نظر علائم عفونت مانند قرمزی، تورم، گرما، تغییر رنگ یا ترشحات بررسی می کند.
• آزمایش هایی را برای گرفتن عکس در عمق بیشتر از پوست، مانند اشعه ایکس یا MRI ، درخواست می کند.
• برای آزمایش عفونت، نمونه ای از پوست یا ترشحات را می گیرد.

زخم پای دیابتی چگونه درمان میشود؟

درمان زخم پای دیابتی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

1. تمیز کردن زخم.
2. تخلیه هرگونه مایع یا چرک از زخم.
3. برداشتن بافت مرده یا آلوده (که دبریدمان نامیده می شود).
4. استفاده از پانسمان و پمادهای مخصوص برای جذب مایعات اضافی، محافظت از زخم و کمک به ترمیم آن.
5. تجویز ویلچر یا عصا برای برداشتن وزن از پای آسیب دیده (که آف لودینگ نامیده می شود).
6. تجویز آنتی بیوتیک های خوراکی یا وریدی برای کنترل و از بین بردن عفونت.
7. بسته به شدت عفونت، پزشک ممکن است بستری شدن را توصیه کند. گاهی قطع عضو برای جلوگیری از سرایت عفونت به سایر نقاط بدن ضروری است.

چگونه می توان خطر ابتلا به پای دیابتی را کاهش داد؟

برای جلوگیری از افزایش قند خون و نوروپاتی دیابتی، باید قند خون را به دقت کنترل کنید.

شما همچنین می توانید خطر مشکلات پای دیابتی را با موارد زیر کاهش دهید:

• هر روز پاهای خود را برای هرگونه تغییر بررسی کنید. نگاه کردن بین انگشتان پا را فراموش نکنید. در صورت نیاز از کسی کمک بخواهید یا از آینه استفاده کنید.
• در هر ملاقات با ارائه دهنده خدمات بهداشتی، پاهای خود را چک کنید.
• کوتاه و مرتب نگه داشتن ناخن های پا آنها را مستقیماً برش دهید تا از رشد ناخن های پا جلوگیری شود.
• حفظ جریان خون در پاها. به عنوان مثال، هنگام نشستن پاهای خود را بالا نگه دارید و اغلب انگشتان پای خود را تکان دهید. فعال بمانید ، اما فعالیتهایی را انتخاب کنید که روی پای شما فشار وارد نسازد، مانند پیاده روی یا شنا.
• جلوگیری از تجمع رطوبت بین انگشتان پا
• صاف کردن هر گونه میخچه یا پینه.
• پوشیدن جوراب و کفش (یا دمپایی) در تمام طول روز. مطمئن شوید که جوراب های شما خیلی تنگ نیست و کفش های شما کاملا مناسب هستند.