حساسیت به پانسمان

بیماران مبتلا به زخم، به ویژه زخم های وریدی، واکنشهای پوستی زیادی در برابر عوامل موضعی، مانند پانسمان و نرم کننده ها نشان میدهند. بسیاری از این واکنشها حساسیت زایی یا درماتیت تماسی آلرژیک هستند.

نتیجه چنین واکنشهایی، شامل تأخیر در بهبودی و در نتیجه افزایش هزینه های درمان و همچنین کاهش کیفیت زندگی است.

جلوگیری از چنین واکنشهایی هنگام انتخاب روش درمانی باید مد نظر باشد.

مهم است که از درماتیت تماسی آلرژیک آگاه باشید و در استفاده از انواع پانسمان زخم و سایر عوامل موضعی از ایجاد چنین واکنشهایی اجتناب کنید.

اتیولوژی:

پوست اطراف زخمهای مزمن به طور کلی در معرض درجات مختلفی از آسیب قرار دارند؛ که این بر اثر استفاده از موادی است که ممکن است به پوست صدمه بزنند مانند تعویض پانسمان، چسب های زخم یا روشهای پاکسازی.

این امر مراقبت از پوست اطراف زخم را بسیار حائز اهمیت میکند.

در بیماران مبتلا به زخم وریدی، اختلالات گردش خون موضعی، همراه با فشار خون وریدی، میتواند منجر به ایجاد شرایطی مانند لیپودرماتوسکلروز، آتروفی بلانچ، هایپرپیگمانتاسیون، خشکی و جرم گیری شود.

علت ایجاد حساسیت چیست؟

بیماران مبتلا به زخم به دلیل تماس مکرر با انواع مواد شیمیایی موضعی، به عنوان مثال، استروئیدهای موضعی، آنتی بیوتیکها، امولسیفایرها و چسبهایی که برای مدت طولانی استفاده میشوند، احتمالاً دچار درماتیت تماسی آلرژیک میشوند.

بعلاوه، فرض بر این است که سیستم ایمنی ممکن است در اوایل بیماری وریدی توسط اینترلوکین -1 و -6 فعال شود.

نقش IL-1 در ارائه آنتی ژن سلول لانگرهانس میتواند نقش مهمی در درماتیت تماسی آلرژیک در زخم پا وریدی داشته باشد.

اگزمای وریدی باعث اختلال در عملکرد محافظتی پوست شود و بدین ترتیب پوست اجازه جذب مواد آلرژی زا را میدهد و در نتیجه باعث ایجاد حساسیت حاد میشود.

مطالعات نشان داده است که 50-81٪ بیماران مبتلا به زخم پا که از نظر درماتیت تماسی آلرژیک آزمایش شده اند، دارای اگزمای وریدی بوده اند.

آمارها نشان میدهد:

درماتیت تماسی آلرژیک در 1.4-5.4 از جمعیت عمومی و تا 30٪ از بیماران زخم مزمن رخ میدهد. تحقیقات نشان میدهد 63 و 52 درصد از بیماران مبتلا به زخم پا به ترتیب به یک یا چند ماده حساسیت زا واکنش نشان داده اند.

بروز حساسیت پوستی در بیماران آسیایی مبتلا به زخم پا وریدی، که مبتلا به درماتیت تماسی آلرژیک هستند در 4/61 درصد بیماران قابل مشاهده است.

کدام مواد موجب حساسیت میشوند؟

انواع محصولات پزشکی از جمله لاتکس، نیکل، لانولین، مواد امولسیون کننده و ​​رایحه ها در این امر دخیل هستند.

ترکیبات ضدمیکروبی که در آماده سازی و پانسمان زخم استفاده میشوند نیز می تواند باعث واکنش های حساسیت زا شوند. به عنوان مثال سولفات نئومایسین، کلرامفنیکل، باسیتراسین و کرم سیتریمید.

ضد عفونی کننده هایی که معمولاً مورد استفاده قرار میگیرند ، مانند نیترات نقره، سولفادیازین نقره، ید و تریکلوزان، همگی دارای قابلیت حساس سازی هستند.

علاوه بر این ، واکنش به پانسمان زخم یا اجزای آن، به عنوان مثال چسبها نیز معمول است.

درمان:

درمان استاندارد درماتیت تماسی آلرژیک، صرفاً اجتناب یا حذف ماده آلرژن است.

میتوان از نرم کننده ها و جایگزینهای صابون مناسب برای کمک به ترمیم لایه محافظ پوست استفاده کرد. آنتی هیستامینهای خوراکی برای درمان خارش مفید هستند.

در درماتیت تماسی آلرژیک خفیف از کورتیکواستروئیدهای موضعی استفاده میشود؛ که با کمترین غلظت و قدرت استفاده میشود و اثر مفیدی ایجاد میکنند.

درماتیت تماسی آلرژیک شدید ممکن است به درمان با کورتیکواستروئیدهای سیستمیک یا سایر عوامل سرکوب کننده سیستم ایمنی نیاز داشته باشد، اگرچه شواهد استفاده از آنها محدود است.

ادامه شیوع بالای حساسیت به عوامل موضعی در بیماران مبتلا به زخم پا نشان میدهد که در حال حاضر اقدامات کافی برای جلوگیری از مشکل انجام نشده است.

با توجه به مطالب فوق امروزه سعی میشود تا محصولاتی تولید شوند که کمترین میزان حساسیت زایی را داشته باشند و کلینیک زخم فرسام نیز تلاش میکند تا از بروز چنین پدیده ای با استفاده از محصولات با کیفیت پیشگیری کند.