درمان زخم حیوانات

اولین قدم در درمان زخم حیوانات ارزیابی کلی حیوان است. زخم های آشکار و باز می توانند توجه را از مشکلات ظریف اما بالقوه تهدید کننده زندگی منحرف کنند. پس از ارزیابی اولیه، وضعیت کلی حیوان باید تثبیت شود. کمک های اولیه برای درمان زخم باید در اسرع وقت انجام شود.

خونریزی فعال با فشار مستقیم قابل کنترل است. در مواردی که خونریزی شدید شریانی وجود دارد، از یک کاف پنوماتیک باید به جای تورنیکت استفاده شود. استفاده از کاف به شما کمک میکند تا از عوارض عصبی عروقی که می توانند با تورنیکت های باریک همراه باشند جلوگیری کنید.

درمان هر زخم موضعی باید بر اساس اصول دبریدیمان، کنترل عفونت یا التهاب و ایجاد رطوبت بهینه بستر زخم باشد. با استفاده از پانسمان استریل و استاندارد، زخم باید از آلودگی یا صدمه بیشتر محافظت شود. تاخیر بین معاینه و دبریدمان قطعی باید به حداقل برسد تا آلودگی باکتریایی کاهش یابد. در صورت عفونت برای درمان عفونت زخم باید نمونه ای برای آزمایش فرستاده شود.

در همه موارد زخم های کثیف، آلوده یا حفره دار باید آنتی بیوتیک درمانی انجام شود. یک آنتی بیوتیک ضد باکتری با طیف گسترده، به عنوان مثال، سفالوسپورین نسل اول، به طور کلی با توجه به نتایج کشت توصیه میشود. تسکین درد نیز در مدیریت این زخمها باید مورد توجه قرار گیرد.

شستشوی زخم

شستشوی در درمان زخم حیوانات دو هدف دارد. شستشوی زخم بصورت بقایای مرئی و میکروسکوپی میباشد. این باعث کاهش بار باکتریایی در بافت میشود، که به کاهش عوارض زخم کمک میکند. شستشوی زخم همچنین امکان بررسی بهتر بافت های زیرین را فراهم میکند.

با فرض غیر سمی بودن محلول شستشو، مهمترین عامل در شستشوی زخم، استفاده از حجم زیاد برای تسهیل برداشتن بافتهای مرده است. شستشوی زخم با محلول تحت فشار مناسب، بسیار موثر است. با یک سرنگ 35 میلی لیتری و یک سوزن 19 میتوان فشار متوسطی به میزان 8 پوند در متر مربع ایجاد کرد، که با این فشار میتوان شستشوی مناسبی در سطح زخم ایجاد کرد.

فشار بیش از حد مایع شستشو میتواند موجب انتقال بافتهای مرده به داخل بافت سالم شود که باعث ایجاد اثرات جانبی مضر میشود. استفاده از آنتی بیوتیک در مایع شستشو بحث برانگیز است.

مایع شستشوی ایده آل باید ضد عفونی کننده و غیر سمی برای بافت های بدن باشد. اگرچه سرم نمکی ضد عفونی کننده نیست، اما حاوی کمترین ماده سمی برای بهبود بافت است. از عوامل اسکراب جراحی نباید استفاده شود زیرا اجزای شوینده به بافت آسیب میرسانند.

نحوه استفاده از ضد عفونی کننده ها

از ضد عفونی کننده های رقیق میتوان با خیال راحت استفاده کرد. کلرهگزیدین دی استات 0.05٪ ضمن ضد عفونی ناحیه زخم کمترین اثر التهابی را در بافت زخم دارد. با این حال، باکتری های گرم منفی ممکن است در برابر کلرهگزیدین مقاوم شوند. محلول های قویتر کلرهگزیدین برای بافت سمی هستند.

بتادین یک ضد عفونی کننده موثر است، اما حداقل فعالیت باقیمانده دارد و ممکن است توسط بقایای چرکی غیرفعال شود. اگرچه یک ضد عفونی کننده موثر است، اما بتادین برای بافت سالم سمی است و نباید از آن برای شستن زخم استفاده شود.

دبریدمان

پس از آماده سازی زخم و زدودن موهای اطراف زخم، میتوان دبریدمان زخم را انجام داد. دبریدمان در درمان زخم حیوانات ممکن است شامل برداشتن قسمتهای وسیعی از بافت (غیر انتخابی) باشد یا ممکن است به روش انتخابی تری انجام شود، که امکان حفظ بافتهای خاص را فراهم میکند.

پوست و بافت موضعی باید قبل از هرگونه اقدام به دبریدمان ارزیابی شود. پوستی به رنگ آبی سیاه، چرمی، نازک یا سفید معمولاً قابل احیا نیست. این بافت نکروزه باید برداشته شود. دبریدمان ممکن است بصورت لایه ای یا بصورت یک بخش کامل از بافت (برداشتن بلوک) انجام شود. بافتهایی که قابلیت احیا دارند یا با ساختارهای اساسی مانند شبکه های عصبی عروقی مرتبط هستند باید به طور محافظه کارانه درمان شوند. دبریدمان ممکن است به صورت مکانیکی، آنزیمی یا بیولوژیکی (ماگوتراپی) انجام شود.

پس از ارزیابی اولیه، شستشو و دبریدمان، باید تصمیم گرفت که آیا زخم را ببندید یا آن را به عنوان یک زخم باز مدیریت کنید. ملاحظات موجود، در دسترس بودن پوست برای بسته شدن، محل قرارگیری زخم و میزان آلودگی یا عفونت است. اگر زخم باز بماند، باید برای بهبود بهینه آن را کنترل کرد.

بسته شدن زخم

اگرچه بستن اولیه ساده ترین روش مدیریت زخم است، اما باید از آن فقط در شرایط مناسب استفاده شود تا از عوارض زخم جلوگیری شود. زخم ها ممکن است با بخیه، منگنه یا سیانوآکریلات بسته شوند. زخم های تمیز که به درستی دبرید شده اند معمولاً بدون عارضه بهبود می یابند. با بسته شدن اولیه، لایه ها باید به صورت جداگانه بسته شوند تا “فضای مرده” به حداقل برسد.

بسته شدن اولیه ممکن است برای یک زخم کاملاً آلوده یا آلوده مناسب نباشد. بنابراین، ممکن است تا زمان کنترل آلودگی یا عفونت بسته شدن زخم به تأخیر بیفتد. زخم را میتوان به صورت زخم باز بصورت کوتاه مدت درمان کرد تا زمانی که آماده بسته شدن شود.

در آن زمان، زخم را میتوان با خیال راحت بسته و احتمال عفونت مجدد به حداقل میرسد. زمان بین دبریدمان اولیه و بسته شدن نهایی بسته به میزان آلودگی یا عفونت متفاوت است. زخم های با حداقل آلودگی ممکن است پس از 24 تا 72 ساعت بسته شوند.

برای زخم هایی که به شدت آلوده شده اند ممکن است دوره طولانی تری لازم باشد. پس از 5 روز از زخم شدن اولیه، بسته شدن ثانویه در نظر گرفته میشود. این بدان معنی است که بافت گرانوله قبل از بسته شدن در زخم شروع به شکل گیری کرده است.

مدیریت زخم باز

در درمان زخم حیوانات وقتی زخم نمی تواند بسته شود ، مدیریت زخم باز لازم است که انجام شود. از جمله این زخم ها میتوان به زخم هایی اشاره کرد که از بین رفتن پوست باعث عدم بسته شدن آن می شود و یا زخم هایی که خیلی آلوده شده اند.

مدیریت زخم باز، روش های مختلف دبریدمان را امکان پذیر می کند و به تجهیزات خاصی نیاز ندارد. با این حال، این روش درمان میتواند موجب افزایش هزینه های درمانی ، طولانی شدن مدت زمان بهبودی شود و نیز ممکن است عوارض ناشی از بسته شدن زخم را ایجاد کند، ولی در برخی بیماران این روش، روش انتخابی است.

مدیریت درمان زخم باز بر اساس پانسمان مکرر و دبریدمان در صورت لزوم تا زمان بهبودی زخم است. در درمان سنتی ما از پانسمان مرطوب تا خشک استفاده میکردیم. این نوع پانسمان زخم به دبریدمان مکانیکی زخم در هر بار تعویض پانسمان کمک میکرد. در این روش تا زمان تشکیل بستر گرانوله، پانسمان باید حداقل یک بار در روز عوض شود.

مراحل مدیریت زخم

در مراحل اولیه بهبودی، ممکن است نیاز به تعویض پانسمان دو بار در روز باشد. پس از ایجاد بافت گرانوله، پانسمان باید به یک پانسمان خشک و نچسب تغییر یابد تا بستر گرانوله صدمه نبیند. بافت گرانوله و اپیتلیوم اولیه به راحتی آسیب میبینند و صدمه به بافت گرانوله باعث تاخیر در ترمیم زخم میشود. این روش امروزه به دلیل درد ناک بودن آن و امکان ایجاد صدمات اضافی به بافت سالم بستر زخم توصیه نمیشود.

با مطرح شدن مفهوم ترمیم زخم با رطوبت بهینه زخم، پانسمان های نوینی معرفی شدند که امکان دبریدمان اتولیتک را فراهم می کردند و به صورت فعال در ترمیم زخم موثر بودند.

تصمیم گیری برای استفاده از مدیریت زخم باز یا بسته شدن زخم بر اساس چندین عامل است. اینها ممکن است شامل بیماریهای زمینه ای بیمار، هزینه، محل قرارگیری زخم و تخصص فنی لازم برای بستن زخم باشد. در بیماران خاص، با توجه به وضعیت سلامتی آنها، جراحی نمیتواند گزینه مناسبی باشد. برای آن دسته از بیماران، مدیریت زخم باز گزینه بهتری است. از آنجا که هزینه جراحی بالاتر از تعویض پانسمان است، بسته به ماهیت و طول دوره مراقبت از زخم بدون مداخله جراحی، هزینه کلی ممکن است کمتر باشد. محل زخم نیز تأثیر بسزایی در تصمیم به مداخله جراحی دارد.